Διαβολογέφυρο, Τροιζηνία
Το Διαβολογέφυρο είναι μια απόκρημνη περιοχή με άγρια ομορφιά που βρίσκεται πάνω από το χωριό της Τροιζήνας. Είναι μια πανέμορφη χαράδρα με πλούσια βλάστηση, γεμάτη από πικροδάφνες, αιωνόβια δέντρα και πλατάνια. Στο βάθος της τρέχει ένα μικρό ποτάμι, που κατεβαίνει από τα βουνά δημιουργώντας σε ορισμένα σημεία του μικρές λίμνες με παγωμένο πεντακάθαρο νερό ανάμεσα σε τεράστια βράχια. Μικροί καταρράκτες κυλούν σε λειασμένα βράχια. Καβουράκια, πεταλούδες και πολύχρωμα έντομα ξεπηδούν από παντού.
Το φαράγγι είναι περπατητό, είναι καταπράσινο, χωρίς ίχνος πολιτισμού και περιλαμβάνει πολλές κολύμπες, jump, τσουλήθρες και νερό ακόμη και το καλοκαίρι.
Σε διαστήματα έχουν τοποθετηθεί ξύλινα στηρίγματα και χοντρά σκοινιά για να βοηθούν στην κατάβαση και ανάβαση στο φαράγγι.
Ένας θρύλος αναφέρει ότι επί Τουρκοκρατίας ο πασάς της περιοχής διέταξε ένα φημισμένο πρωτομάστορα να κατασκευάσει γέφυρα σε αυτή την πολύ απόκρημνη τοποθεσία, στο μεγάλο ποτάμι του Δαμαλά, το Χρυσορρόα, αλλιώς θα του έπαιρνε το κεφάλι.
Η δυσκολία βρισκόταν στο γεγονός ότι στο σημείο εκείνο οι δυο βράχοι που θα μπορούσε να στηριχτεί η γέφυρα ήταν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.
Ο γεφυροποιός προσπάθησε δυο φορές να στηρίξει την γέφυρα, αλλά δεν το κατόρθωσε. Ενώ ετοιμαζόταν για την τρίτη προσπάθεια (αν αποτύγχανε θα αποκεφαλιζόταν) εμφανίστηκε ο διάβολος, ο οποίος του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει με αντάλλαγμα την ψυχή του.
Ο γεφυροποιός δέχτηκε, και τότε σε μια νύχτα κατασκευάστηκε η γέφυρα. Το ίδιο βράδυ ο διάβολος δώρισε στον πρωτομάστορα ένα πιθάρι χρυσά φλουριά. Ο γεφυροποιός έγινε πάμπλουτος, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τα πλούτη του πέρα από έξη χρόνια. Μια μέρα ενώ διέσχιζε τη γέφυρα, για να επισκεφθεί το σημείο που είχε κρυμμένο το θησαυρό του, σηκώθηκε άγριος άνεμος, τον πήρε και τον εξαφάνισε. Την ίδια στιγμή κεραυνός έκαψε το σπίτι και την οικογένεια του. Έτσι, σύμφωνα με αυτόν το θρύλο, η γέφυρα αυτή ονομάστηκε “Διαβολογέφυρο”.
Το περίεργο είναι ότι στους βράχους γύρω από τη γέφυρα υπάρχουν βαθουλώματα σαν διχαλωτές πατημασιές κατσίκας (τέτοια πόδια έχει λένε και ο Διάβολος). Ίσως αυτές να έδωσαν την αφορμή να πλαστεί αυτός ο θρύλος.
Όμως η οπλή αυτή μοιάζει και με οπλή αλόγου, πράγμα που ίσως έκανε τους αρχαίους Τροιζήνιους να πιστεύουν ότι την έκανε το φτερωτό άλογο “Πήγασος” και για αυτό το λόγο ονόμασαν το νερό που έτρεχε “Ιπποκρήνη”.
Ο δρόμος για το Διαβολογέφυρο ξεκινά από το χωριό της Τροιζήνας και λίγο πιο πάνω γίνεται χωματόδρομος, δύσβατος, γεμάτος στροφές, μικρά χαντάκια και λακούβες. Ο “ελικοειδής” δρόμος περνά ανάμεσα από τις αρχαιότητες της Αρχαίας Τροιζήνας και τους ελαιώνες της περιοχής για να φθάσει στο Διαβολογέφυρο που βρίσκεται σε υψόμετρο 565 μέτρων.
Η Λιμνοθάλασσα της Ψήφτας, Τροιζηνία
Η Ψήφτα είναι μία παραθαλάσσια τοποθεσία που συνδυάζει αρμονικά το παραθεριστικό, το οικολογικό και το ιστορικό-αρχαιογνωστικό ενδιαφέρον.
Πιο συγκεκριμένα, πέρα από την ομορφιά του φυσικού τοπίου, όλη η περιοχή ανήκει σε ένα πολύ ενδιαφέρον οικοσύστημα και ο υγρότοπός της χαρακτηρίζεται ως λιμνοθάλασσα και αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς υδροβιότοπους της Ελλάδας.
Για την σπάνια ομορφιά της έχει κηρυχθεί όπως και ολόκληρη η περιοχή ως “περιοχή εξαίρετου φυσικού κάλλους” από το υπουργείο Πολιτισμού.
Η Ψήφτα, ένας από τους λιγοστούς υγροτόπους της νότιας Ελλάδας, είναι μια ρηχή λιμνοθάλασσα με πλούσιους καλαμιώνες και βάλτους που συνήθως το χειμώνα πλημμυρίζει ενώ το καλοκαίρι η επιφάνειά της κατεβαίνει, δημιουργώντας αλίπεδα και χαμηλή αλοφυτική βλάστηση.
Ο υδροβιότοπος της Ψήφτας έχει τεράστια σημασία για τα μεταναστευτικά πουλιά αφού αποτελεί σταθμό ξεκούρασης και ανεφοδιασμού των πτηνών. Ιδιαίτερα την άνοιξη, όπου τα μεταναστευτικά πουλιά καταφθάνουν εξαντλημένα από την πτήση τους πάνω από την άγονη έρημο και τη Μεσόγειο θάλασσα, η ύπαρξη ενός τέτοιου υγροτόπου είναι σωτήρια για την επιβίωση τους. Εδώ τα πουλιά βρίσκουν τροφή και ασφαλή χώρο να κουρνιάσουν.
Ο υδροβιότοπος επίσης αποτελεί σημαντικό καταφύγιο για τα πουλιά το χειμώνα, κυρίως για κύκνους, ερωδιούς και πάπιες. Σε περιπτώσεις βαρυχειμωνιάς οι αριθμοί των πουλιών αυξάνονται καθώς και η ποικιλία των ειδών.
Σύμφωνα με μελέτες ειδικών ορνιθολόγων έχει εκτιμηθεί ότι 89 είδη πουλιών από 34 διαφορετικές οικογένειες μεταναστεύουν ή διαχειμάζουν σε αυτόν τον τόσο σημαντικό υδροβιότοπο.
Συμπερασματικά, είναι ένας πραγματικός παράδεισος για σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας ενώ φιλοξενεί πολύ μεγάλη ποικιλία πτερωτής πανίδας.
Γύρω-γύρω στον υδροβιότοπο έχουν στηθεί περίπτερο πληροφόρησης επισκεπτών και δύο ξύλινα παρατηρητήρια πουλιών, αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον, στα οποία ανεβαίνοντας παρατηρούμε καλύτερα το τοπίο, το πέταγμα των πουλιών, και απολαμβάνουμε την ηρεμία, την απλότητα και την ομορφιά αυτού του σπάνιου φυσικού περιβάλλοντος.
Για τη συμπλήρωση του φυσικού περιβάλλοντος έχουν φυτευτεί 2.550 δέντρα και θάμνοι, κατάλληλων ειδών που ευδοκιμούν στην περιοχή.
Στον υδροβιότοπο και στη γύρω περιοχή του, δημιουργήθηκαν χωμάτινοι και πλακόστρωτοι διάδρομοι και μονοπάτια, τα οποία μαζί με το ξύλινο γεφύρι και τις διακριτικές ξύλινες ενημερωτικές πινακίδες διευκολύνουν την διέλευση και την παρατήρηση του φυσικού τοπίου.
Στην περιοχή της Ψήφτας ως σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο χαρακτηρίζονται τα παρακείμενα ερείπια του Ναού της Σαρωνίας Αρτέμιδος της αρχαϊκής περιόδου.
Επίσης μέσα στη θάλασσα, μπροστά στην παραλία της Ψήφτας, βρίσκεται η “Βυθισμένη πολιτεία” των Ρωμαϊκών χρόνων, που υπολογίζεται ότι είχε έως και 70.000 κατοίκους. Διακρίνονται στοιχεία τοιχοποιίας από αυτή καθώς και σπαράγματα ρωμαϊκών αγγείων.
Το Νησάκι των Αγίων Αναργύρων, Μέθανα
Το νησάκι των Αγίων Αναργύρων είναι μία μικρή χερσόνησος στην είσοδο της πόλης, απέναντι από τη Βρωμολίμνη και δίπλα στη Μαρίνα των Μεθάνων και στην παραλία των Αγίων Αναργύρων.
Είναι δενδροφυτεμένο και γύρω γύρω σε αυτό υπάρχει ένας πολύ όμορφος πλακοστρωμένος δρόμος, κατάλληλος για ρομαντικούς απογευματινούς και νυχτερινούς περιπάτους.
Στο νησάκι βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και κάποια κατάλοιπα αρχαίας οχύρωσης της κλασικής και αρχαϊκής εποχής. Κάτω από την εκκλησία υπάρχουν ίχνη από τα Κυκλώπεια Τείχη του 6ου αι. π.Χ.
Το Σπήλαιο της Περιστέρας, Μέθανα
Στο δυτικό παραλιακό δρόμο 2,5 χλμ πριν από το Βαθύ βρίσκεται το Σπήλαιο της Περιστέρας. Αμέσως μετά τις ιχθυοκαλλιέργειες, αριστερά του δρόμου και έπειτα από 30 μέτρα, συναντάμε την πινακίδα που δείχνει προς το σπήλαιο της Περιστέρας.
Ανακαλύφθηκε το 1973 κατά τη διάνοιξη του δυτικού παραλιακού δρόμου, είναι ηλικίας 2,5 εκατ. ετών, έχει μήκος 250 μέτρων και αποτελείται από τρεις θαλάμους.
Στον πρώτο θάλαμο υπάρχει μικρή λίμνη που για να την περάσεις ίσως χρειάζεται φουσκωτό. Ο δεύτερος είναι γεμάτος βράχους και στον τρίτο υπάρχει και πάλι νερό. Στους δύο τελευταίους θαλάμους υπάρχουν εντυπωσιακοί σταλαγμίτες σε όμορφους σχηματισμούς. Λέγεται ότι το σπήλαιο εκτείνεται μέχρι κάτω από το οροπέδιο «Θρονί».
Το Κάστρο του Φαβιέρου, Μέθανα
Το κάστρο του Φαβιέρου στα Μέθανα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα της περιοχής και αποτελεί διατηρητέο ιστορικό μνημείο. Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 80μ πάνω στο λόφο του στενού των Μεθάνων. Τα τελευταία μέτρα της διαδρομής προς το κάστρο είναι πεζοπορικά, μέσα από ένα μονοπάτι με σήμανση.
Κατά μήκος της διαδρομής συναντά κανείς υπολείμματα οχυρώσεων. Πρόκειται για κάστρο της μεσαιωνικής εποχής με τέσσερις μικρούς πυργίσκους στις άκρες του.
Χτίστηκε το 1826, υπό τις διαταγές του Νικόλαου Κάρολου Φαβιέρου, Γάλλου στρατηγού, πάνω στα ερείπια παλαιών οχυρώσεων που είχαν χτίσει οι Αθηναίοι (ο Νικίας) τον 5ο αι. π.Χ, στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Ο στρατηγός Φαβιέρος, ήταν αυτός που οργάνωσε και διοίκησε τον πρώτο τακτικό στρατό της Ελλάδας, στον οποίο αποδίδεται και το όνομα του οικισμού της Τακτικούπολης.
Στρατηγός που διακρίθηκε για τη γενναιότητά του, έπειτα από κάποια χρόνια διωγμών αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο με το ψευδώνυμο «Ντε Μπορέλ». Το 1826, έκανε την πρώτη προσπάθεια ιδρύσεως Ταχυδρομείου στον Πόρο, η οποία όμως απέτυχε.
Το Ηφαίστειο των Μεθάνων, Μέθανα
Το ηφαίστειο των Μεθάνων ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του νότιου Αιγαίου, βρίσκεται στο δυτικό του άκρο και διαθέτει σημαντικό γεωθερμικό δυναμικό, όχι όμως πλήρως ερευνημένο. Είχε έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα μεταξύ της περιόδου 276 έως 239π.Χ., από αναφορές των αρχαίων ιστορικών Στράβωνα, Παυσανία και Οβιδίου.
Το ηφαίστειο των Μεθάνων απαριθμεί τριάντα κρατήρες. Ο πιο γνωστός από τους κρατήρες του ηφαιστείου αυτού βρίσκεται βορειοδυτικά, πάνω από το χωριό της Καημένης Χώρας και δεν είναι πια ενεργός. Ο κρατήρας της Καημένης Χώρας έχει βάθος περίπου 50μ., διάμετρο 100μ. και το ανώτερο ύψος του κώνου είναι 425μ. Στη βορειοανατολική πλευρά του διακρίνονται άλλοι δυο – παρασιτικοί – κρατήρες.
Η διαδρομή προς τον κρατήρα γίνεται από ένα μονοπάτι χαραγμένο στη λάβα και αποτελεί μια ωραία εμπειρία ανάβασης. Στην αρχή κινείται στη βάση του λόφου και στη συνέχεια κερδίζει απότομα ύψος και μας οδηγεί, μετά από 30 λεπτά περίπου, στον κρατήρα του ηφαιστείου. Στο τέλος του μονοπατιού υπάρχει ένας εντυπωσιακός σπηλαιοειδής σχηματισμός, που συχνά αναφέρεται ως “κρατήρας” χωρίς να είναι. Συνεχίζουμε και φτάνοντας στην καρδιά του κρατήρα μας περιμένει μια ευχάριστη δροσερή έκπληξη.
Στη θέση Καλοκούμπαρο θα δείτε τον ασβεστόλιθο καλυμμένο απο τη λάβα του Ηφαιστείου. Οι διάσπαρτοι όγκοι της λάβας είναι κεροστιλβικός υπερσθενικός ανδεσίτης (Ελ. Πλατάκης 1952) και έχουν τη μορφή γιγάντιου λίθινου ποταμού που εκτείνεται σε μήκος 1500 μέτρων μέχρι τη θάλασσα σχηματίζοντας τον Μαύρο Κάβο, όπως ονομάζουν οι ντόπιοι το χαμηλό λόφο του ακρωτηρίου, ακριβώς κάτω απο το Ηφαίστειο.
Το Ηφαίστειο της Καμμένης Χώρας είναι ένα από τα νεώτερα στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου.Η έκρηξη του πρέπει να έγινε στα χρόνια της βασιλείας του Αντιγόνου του Γονατά (277-240π.Χ.), σύμφωνα με τις αναφορές του Στράβωνα (Γεωγραφ. Α, c59,18), του Οβιδίου (Μεταμορφώσεις, ΧV,στ.296-306), καθώς και με όσα αναφέρει ο Παυσανίας στο έργο του Ελλάδος Περιήγησις,II,34). Ο Οβίδιος αναφέρει μάλιστα ότι όλη η περιοχή γύρω από τον οικισμό της Καμμένης ήταν μία εκτεταμένη και πλούσια σε καρπούς πεδιάδα, αλλά η σφοδρή έκρηξη του Ηφαιστείου σκέπασε μεγάλο τμήμα της με τεράστιους όγκους λάβας και τέφρας.
Στην χερσόνησο έχουν καταγραφεί τριάντα κρατήρες, με την τελευταία καταγραφή να γίνεται το 1987 και να αφορά υποθαλάσσιο κρατήρα σε βάθος 200 μέτρων. Ο μεγαλύτερος χερσαίος κρατήρας βρίσκεται στην θέση Θρονί, δυτικά της πόλης των Μεθάνων.
Άλλους μεγάλους κρατήρες συναντάμε νοτιοανατολικά του υψώματος Χελώνα, στη θέση Σταυρόλογγος, καθώς και στη θέση Μακρύλογγος. Επίσης, ηφαιστειακούς κρατήρες θα δείτε στην επάνω Μούσκα και στην Κυψέλη. Από τους προαναφερόμενους κρατήρες, αυτοί που έδρασαν τελευταία ήταν αυτοί που βρίσκονται κοντά στην Καμένη Χώρα. Γεγονός που αποδεικνύεται από το μεταλλευτικό υλικό της περιοχής και από τη σημερινή μορφολογική κατάσταση των Μεθάνων.
Στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου υπάρχουν τα ηφαίστεια Σουσακίου, Αιγίνης, Μεθάνων, Πόρου, Βελοπούλας, Καράβι, Φαλκονέρας, Αντιμήλου, Μήλου, Κιμώλου, Πολύβου, Στρογγυλού, Δεσποτικού, Σπυρηδονησίων, Αντίπαρου, Χριστιανών, Σαντορίνης, Κω, Νισύρου, Αλικαρνασού και Πάτμου.
Το ηφαιστειακό αυτό τόξο έδωσε την αφορμή για την εκδήλωση της ηφαιστειακής δραστηριότητας στο νότιο Αιγαίο κατά τους αρχαίους χρόνους. Τότε έλαβαν χώρα πάρα πολλές εκρήξεις ηφαιστείων γύρω στο τέλος της τριτογενής περιόδου, μετά τις Αλπικές πτυχώσεις, ενώ συνεχίστηκαν και κατά την τεταρτογενή περίοδο.
