Μαγνησία

Ο νομός Μαγνησίας φημίζεται για την πλούσια μυθολογική παράδοση αλλά και για την σπάνια ομορφιά των τοπίων του. Το όνομα της Μαγνησία το πήρε από τους αρχαίους κάτοικους της, τους Μαγνήτες. Σύμφωνα με την μυθολογία από εδώ ξεκίνησε το ταξίδι του για την Κολχίδα ο Ιάσονας με το πλοίο του την Αργώ αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας και εδώ ήταν η κατοικία των μυθικών Κενταύρων.

Ο Βόλος είναι η πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας και το τρίτο σε μέγεθος λιμάνι της Ελλάδος. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη που βρέχεται από τον Παγασητικό κόλπο και απλώνεται ως τους πρόποδες του πανέμορφου Πηλίου. Λόγω του λιμανιού αλλά και της γεωγραφικής θέσης του είναι σπουδαίο βιομηχανικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο. Έχει πολύ καλή ρυμοτομία με όμορφα νεοκλασικά κτίρια, πλατείες αλλά και την παραλία του με τα φημισμένα ταβερνάκια και τσιπουράδικα που γοητεύουν τον επισκέπτη.

Το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων είναι από τα πιο όμορφα μέρη στην Ελλάδα με πανέμορφα δάση και κατάφυτες πλαγιές. Στα γραφικά χωριά του Πηλίου θα βρείτε πολυτελή ξενοδοχεία και παραδοσιακούς ξενώνες, όπου μπορείτε να απολαύσετε τις διακοπές σας. Το Πήλιο ακόμη προσφέρεται για περιπατητικό τουρισμό και τους χειμερινούς μήνες για σκι στο χιονοδρομικό κέντρο. Το καλοκαίρι θα κολυμπήσετε στις καταπληκτικές παραλίες του Πηλίου με τα γαλαζοπράσινα νερά και την πυκνή βλάστηση.

Η Μαγνησία κατά την αρχαιότητα ήταν χώρα περίοικος της Θεσσαλίας. Αυτό σημαίνει ότι και μετά την κάθοδο των Θεσσαλών διατήρησε την αυτονομία της, απομονώθηκε με κάποιον τρόπο και ανέπτυξε ιδιαίτερη οικονομική δραστηριότητα, διατηρώντας συγχρόνως και τις πανάρχαιες μαγνητικές λατρείες, λείψανα των οποίων επέζησαν έως τα ιστορικά χρόνια και μπορούν να εντοπιστούν μέσα στις επιγραφικές μαρτυρίες που διασώθηκαν. Η Μαγνητική χώρα κατά την αρχαιότητα καταλάμβανε την ορεινή λωρίδα που ξεκινάει από τις εκβολές του Πηνειού και καταλήγει στη χαρακτηριστική χερσόνησο των Τρικέρων. Τα ανατολικά της όρια ήταν το Αιγαίο, που περιβρέχει τις ανατολικές ακτές του Κίσαβου (Όσας), του Μαυροβουνίου και του Πηλίου, διαμελίζοντας αυτές σε γραφικά λιμανάκια, μερικά από τα οποία έχουν συνδεθεί με σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Τα δυτικά της όρια ήταν η νοητή γραμμή που ξεκινάει από τον Ομόλιο των Τεμπών, κόβει την Όσα στα δύο, κατεβαίνει στον κάμπο της Αγιάς, περνάει από την αποξηραμένη σήμερα Βοιβηίδα λίμνη (Κάρλα) και καταλήγει στη σημερινή παραθαλάσσια θέση του Βόλου Πευκάκια, περικλείοντας στη Μαγνητική χώρα και την αρχαία πόλη της Δημητριάδος. Ο περίεργος οριζόντιος διαμελισμός της Μαγνητικής χερσονήσου σχηματίζει μια αγκαλιά, το νοτιοανατολικό σκέλος της οποίας, στραμμένο προς τα δυτικά, σχηματίζει τον απάνεμο Παγασητικό κόλπο, που πήρε την ονομασία του από την Πελασγική πόλη Παγασαί.

Ο σημερινός νομός Μαγνησίας έχει διαφορετικά όρια και άλλη έκταση· δεν περιλαμβάνει τις αρχαίες βόρειες περιοχές της Όσας και του Μαυροβουνίου. Αρχίζει από τα νοτιοανατολικά όρια του Αγιόκαμπου, προς τα δυτικά φτάνει έως το Βελεστίνο, τις Φερές της αρχαίας Πελασγιώτιδος, και προς τα νότια καταλήγει στο ακρωτήριο Σταυρός, το αρχαίο Πασείδιον. Σήμερα δηλαδή ανήκουν στον νομό Μαγνησίας περιοχές που κατά την αρχαιότητα ήταν χώρες της Πελασγιώτιδος και της Αχαΐας Φθιώτιδος, όπως είναι οι περιοχές των Παγασών, του Βελεστίνου, της Νέας Αγχιάλου και του Αλμυρού.

Το ότι η Μαγνησία κατοικήθηκε από τα πρώιμα προϊστορικά χρόνια αποδεικνύεται από τους δεκάδες νεολιθικούς οικισμούς που εντοπίστηκαν και έως ένα σημείο ερευνήθηκαν μέσα στην περιοχή της. Οι σπουδαιότεροι από αυτούς είναι το Σέσκλο, το Διμήνι, και η Πύρασος. Και στους τρεις αυτούς νεολιθικούς οικισμούς αποκαλύφθηκαν κατοικίες που ανάγονται στις πρώιμες περιόδους της εποχής του λίθου. Στο Σέσκλο μάλιστα και στην Πύρασο αποκαλύφθηκαν στοιχεία πολιτισμού των αρχών της 7ης χιλιετίας π.Χ. Τα πλούσια επιφανειακά ευρήματα, ωστόσο, αποδεικνύουν εύκολα ότι όλα τα παράλια της δυτικής πλευράς του Παγασητικού αλλά και το εσωτερικό του σημερινού νομού Μαγνησίας, έως την ορεινή περιοχή της Μελίβοιας, ήταν κατοικημένα από τη νεολιθική εποχή. Η Μαγνησία ήταν πυκνά κατοικημένη από έναν πληθυσμό που είχε αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό, διαδραματίζοντας ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία στον τομέα διαμόρφωσης βασικών τρόπων ζωής, όπως είναι η επινόηση και η άσκηση της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της κεραμικής, των εμπορικών συναλλαγών και των διάφορων αρχιτεκτονικών τρόπων.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, γενάρχης των Μαγνήτων ήταν ο γιος του Αιόλου και πατέρας του μυθικού μουσικού Λίνου, ο Μάγνης. Γι’ αυτό και οι Μάγνητες θεωρούνταν αιολικός λαός, που διακρινόταν για την τόλμη του και τις ναυτιλιακές του γνώσεις. Οι Μάγνητες συμμετείχαν στο Αμφικτιονικό συνέδριο και αποτελούσαν ιδιαίτερη πολιτική ενότητα μέσα στον ευρύτερο θεσσαλικό χώρο, το Κοινό των Μαγνήτων· είχαν δικές τους λατρείες, λάτρευαν ιδιαίτερα τους δικούς τους θεούς, όπως ήταν ο Ακραίος Δίας, η Ιωλκία Άρτεμις και ο Κορωπαίος Απόλλων, και διέπονταν από δικούς τους νόμους και πολιτική νοοτροπία.

Φυσικά οι Μάγνητες δεν ήταν ο μόνος λαός που κατοίκησε μέσα στα όρια του σημερινού νομού Μαγνησίας. Η επιστήμη σήμερα, βασισμένη πιο πολύ σε γλωσσολογικές έρευνες, υποστηρίζει ότι από την περιοχή αυτή πέρασαν και κατοίκησαν και άλλα φύλα, τα οποία με την παρουσία τους και τα χαρακτηριστικά πολιτιστικά τους κατάλοιπα διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό τη φυσιογνωμία του τόπου. Τέτοια φύλα ήταν οι Αίμονες, που πιστεύεται ότι ήρθαν στην περιοχή της Μαγνησίας στις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ.· οι Φλεγύες, που τοποθετούνται στην περιοχή της Βοιβηίδας λίμνης στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.· οι Πελασγοί, οι Φθιώτες Αχαιοί και το πιο ξακουστό από τα φύλα της ελληνικής μυθολογίας, οι Λάπηθες, οι οποίοι έγιναν τόσο γνωστοί, μαζί με τον ήρωα αρχηγό τους Θησέα, για τους αγώνες τους με τα τέρατα του Πηλίου, τους Κενταύρους, που και αυτοί με τη σειρά τους αναφέρονται ως κάτοικοι της Μαγνησίας. Τέλος, ως κάτοικοι της Μαγνητικής χώρας αναφέρονται και οι Μινύες, των οποίων η παρουσία, σύμφωνα με μια τελευταία επιστημονική άποψη, καθίσταται προβληματική και ως ένα σημείο ασαφής. Ωστόσο οι Μινύες συνδέονται με την αρχαία πόλη της Μαγνησίας, την περίφημη Ιωλκό, και μάλιστα με την πρώτη πανελλήνια πολεμική επιχείρηση, την Αργοναυτική εκστρατεία.

Για το έθνος των Μαγνητών και τις σπουδαίες πόλεις του κατά την εποχή του Τρωικού πολέμου εξαιρετική πηγή θεωρείται ο Όμηρος. Στον γνωστό νηών κατάλογο αναφέρονται ως εταίροι του μεγάλου τρωικού έργου, οι Μάγνητες με αρχηγό τους τον τραγικό βασιλιά Φιλοκτήτη και τον Εύμηλο, οι οποίοι οδήγησαν τα μαγνητικά καράβια που επάνδρωσαν οι επτά σπουδαιότερες πόλεις της Μυκηναϊκής Μαγνησίας. Οι πόλεις αυτές ήταν η Ιωλκός, η Μεθώνη, η Ολιζών, η Θαυμακίη, η Μελίβοια, η Βοίβη και οι Γλαφυρές. Μετά τα μυκηναϊκά χρόνια οι πόλεις αυτές άρχισαν να παρακμάζουν· έτσι εξήντα χρόνια μετά τα Τρωικά, όταν κατέβηκαν οι Θεσσαλοί, κατέστησαν τους Μάγνητες φόρου υποτελείς. Το κοινό όμως των Μαγνητών συνέχισε να ακολουθεί αυτόνομο την ιστορική του μοίρα. Άλλες πόλεις ιδρύθηκαν στα παράλια του Παγασητικού και στην πλευρά του Αιγαίου. Στα έργα των νεότερων από τον Όμηρο συγγραφέων –Στράβων, Πλίνιος, Πλούταρχος, Σκύλαξ– αναφέρονται καινούργιες πόλεις, όπως η Δημητριάδα, η Νήλεια, η Κορώπη, τα Σπάλαθρα και το Ορμίνιο στις ακτές του Παγασητικού, καθώς και η Κασθαναία, η Ριζούντα, και η Ευρυμενάς στην πλευρά του Αιγαίου· άλλες μαγνητικές πόλεις που αναφέρονται είναι η Άμμυρος, το Δώτιον, η Λακέρεια και το Συκούριον. Βέβαια μέσα στα όρια του σημερινού νομού

Μαγνησίας πρέπει να αναφερθούν και οι πελασγικές πόλεις Φερές με το επίνειό τους τις Παγασές· και ακόμα οι πόλεις της Αχαΐας Φθιώτιδος Πύρασος, Φθιώτιδες Θήβες και Άλος. Βέβαια, οι περισσότερες από αυτές ήταν μικρές και ασήμαντες πόλεις, που ιδρύθηκαν σε αγροτικές θέσεις ή σε επίκαιρα λιμάνια που εξυπηρετούσαν το εμπόριο της μεσόγειας θεσσαλικής χώρας. Σταδιακά λοιπόν έφθιναν και παρακμάζανε έως τις αρχές του 3ου αι. π.Χ., οπότε οι περισσότερες συνοικίστηκαν από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, για να αποτελέσουν τη μεγάλη πόλη της Δημητριάδας, κοντά στην πελασγική πόλη των Παγασών, την οποία οι Φεραίοι, ηγεμόνες πια της Θεσσαλίας, οργάνωσαν τον 6o αι. π.Χ. ως δικό τους επίνειο για να ανταγωνιστούν, όπως το κατόρθωσαν, το άλλο σημαντικό επίνειο των Θεσσαλών, την Ιωλκό.

Έως την ίδρυση της Δημητριάδας, το 293 π.Χ., η Μαγνησία, παρά το γεγονός ότι ήταν μια «περίοικος χώρα» με ιδιαίτερους οικονομικούς και άλλους πολιτιστικούς προσανατολισμούς, ακολούθησε την υπόλοιπη Θεσσαλία στις μεγάλες ιστορικές στιγμές. Έτσι ο Ηρόδοτος παραδίδει ότι οι Μάγνητες μαζί με τους Περραιβούς, τους Δόλοπες και τους Αχαιούς έδωσαν «γην και ύδωρ» στους Πέρσες, όπως όλοι οι υπόλοιποι Θεσσαλοί, και στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., όταν ο Φίλιππος νίκησε τους Φεραίους τυράννους και κατέλυσε την πολιτική και τη στρατιωτική δύναμη των Θεσσαλών, η Μαγνησία έγινε μια μικρή και ασήμαντη επαρχία του μακεδονικού κράτους με μοναδικό κέντρο ακμής τη μακεδονική Δημητριάδα. Η νέα αυτή υποτέλεια των Μαγνητών, όπως και όλων των άλλων θεσσαλικών κοινών, διατηρήθηκε έως τον 2o αι. π.Χ. οπότε ο Τίτος Φλαμινίνος, Ρωμαίος ύπατος και νικητής των Μακεδόνων, έδωσε πάλι στους Θεσσαλομάγνητες την πολιτική και στρατιωτική ανεξαρτησία τους.

Στη βυζαντινή περίοδο, η Μαγνησία, όπως και η υπόλοιπη Θεσσαλία, δέχτηκε αλλεπάλληλες –περισσότερο ή λιγότερο καταστροφικές– επιδρομές, ενώ συγχρόνως στα παράλια η απειλή των πειρατών ήταν μια μόνιμη πληγή. Κατά την παλαιοχριστιανική εποχή η πιο σημαντική πόλη του Παγασητικού ήταν οι χριστιανικές Φθιώτιδες Θήβες (Νέα Αγχίαλος). Η Δημητριάδα είχε χάσει τη θέση της μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση και οι άλλες πόλεις, των οποίων τα ερείπια έχουν επισημανθεί σε διάφορες θέσεις –Ιωλκός, Λάι, Πλατανίδια, Τσιγκέλι κ.α.– δεν φαίνεται να είχαν τη σημασία των Φθιώτιδων Θηβών. Τον 6o αι. μ.Χ. εισέβαλαν στη χώρα αλλεπάλληλα κύματα βαρβάρων επιδρομέων και ο Ιουστινιανός ενίσχυσε την άμυνα: έχτισε στη Δημητριάδα καινούργια τείχη, επειδή τα παλιά είχαν γκρεμιστεί από τη ρωμαϊκή εποχή, και επισκεύασε τα τείχη των Φθιώτιδων Θηβών. Μετά τα μέσα όμως του 7ου αι. η ακμάζουσα αυτή πόλη, οι Φθιώτιδες Θήβες, καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους επιδρομείς και δεν εμφανίστηκε ξανά στην ιστορία. Τότε ενισχύθηκε η Δημητριάδα και ιδιαίτερα οι δύο γνωστοί, κυρίως από τις βυζαντινές πηγές, μεσαιωνικοί Αλμυροί που βρίσκονταν στην παραλία της σημερινής ομώνυμης κωμόπολης. Τον 12o αι. ο Αλμυρός, στον οποίο στο μεταξύ είχαν εγκατασταθεί Βενετοί, Πιζάτοι, Γενοβέζοι και Εβραίοι, εξελίχθηκε σε μεγάλο εμπορικό κέντρο. Την εποχή αυτή ήταν η πιο σημαντική πόλη της περιοχής και η ακμή αυτή εξηγεί τη συνήθεια που υπήρχε να ονομάζουν τον Παγασητικό, κόλπο του Αλμυρού. Μετά το 1204 η Μαγνησία και η κεντρική Θεσσαλία δόθηκε στον Φράγκο ηγεμόνα του βασιλείου της Θεσσαλονίκης Βονιφάτιο τον Μομφερατικό, ο οποίος τις διαμοίρασε σε υποτελείς του ηγεμόνες. Από τότε η Δημητριάδα και η περιοχή της ανήκαν στη γνωστή βυζαντινή οικογένεια των Μελισσηνών.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Δημητριάδα και οι άλλες παραλιακές πόλεις δέχτηκαν αλλεπάλληλες επιδρομές και σταδιακά παρακμάσανε. Με την τουρκική μάλιστα κατάκτηση η παρακμή έλαβε μεγάλες διαστάσεις: οι κάτοικοι άφησαν τα παράλια και εγκαταστάθηκαν στα ορεινά, κυρίως στο Πήλιο· οι δύο μεσαιωνικοί Αλμυροί ερημώθηκαν και οι κάτοικοί τους ίδρυσαν στα μεσόγεια τον σημερινό Αλμυρό· γύρω στο 1600 έφυγαν και οι τελευταίοι κάτοικοι της Δημητριάδας προς τα χωριά του Πηλίου και κυρίως στον Άνω Βόλο, όπου είχε εγκατασταθεί και ο επίσκοπος, ενώ κάτω, το φρούριο του Γόλου, η παλιά δηλαδή Ιωλκός, είχε γίνει έδρα της τοπικής τουρκικής διοίκησης. Από την εποχή αυτή και μετά, τα χωριά του Πηλίου γνώρισαν μεγάλη πνευματική και οικονομική ακμή έως το 1881, οπότε με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας αναπτύχθηκε ο Βόλος.

Βόλος

Σημείο αναφοράς της πόλης, με τους ψαράδες και τα ψαροκάικα, τα μαγαζιά της, τα ενδιαφέροντα κτίρια και την ξεχωριστή θέα στον Παγασητικό και το Πήλιο, καλεί τον επισκέπτη για περιπάτους αλλά και ενδιαφέρουσες στάσεις. Η βόλτα στην παραλία είναι απολαυστική. Εδώ θα βρείτε αρκετά καφέ, καταστήματα εστίασης και πολλά τσιπουράδικα. Από τα «κουτούκια» του Παλιού Λιμεναρχείου, της Νέας Δημητριάδας, της Νέας Ιωνίας μέχρι την ξακουσμένη «Σκάλα του Μιλάνου» και τις οικογενειακές ταβέρνες του Βόλου, πέρασαν γενιές και γενιές γλεντζέδων και καλοφαγάδων. Κοντά σ’ αυτές λειτουργούν και εστιατόρια με διεθνή κουζίνα και γεύσεις απ’ όλο τον κόσμο. Αλλά και για το υπόλοιπο της νύχτας ο Βόλος δεν σταματάει τις προσφορές του: Άλλοτε τη χαρά της ζωηρής κίνησης στα δεκάδες μπαράκια στους κεντρικούς πεζόδρομους γύρω από τον ναό του Αγ. Νικολάου και στη συνοικία των Παλαιών, αλλά και στα μαγαζιά με ζωντανή μουσική -πολλά με τη δική τους μοναδική ιστορία για περισσότερο από 20 χρόνια- και άλλοτε την ηρεμία στις ρομαντικές του γωνιές, που σε καλούν σ’ έναν περίπατο χωρίς τελειωμό. Με τον πρωινό καφέ στην ηλιόλουστη παραλία, με το μεσημεριανό τσίπουρο σε γραφικές γωνιές, με τη μεγάλη ποικιλία επιλογών και βραδινών εξορμήσεων, ο Βόλος δεν σου επιτρέπει να πλήξεις.

 


Μακρινίτσα

Χώρος χαρακτηρισμένος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους είναι η “Μπράνη”, η πλατεία στην είσοδο του οικισμού με τη ρεματιά καθώς και η κεντρική πλακόστρωτη πλατεία του χωριού το γνωστό “παζάρι” με την μοναδική επίπλευρη κρήνη της “τα Λιοντάρια”, διακοσμημένη με πλούσια λιθανάγλυφα, τα υπεραιωνόβια πλατάνια, την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, την καταπληκτική θέα προς το Βόλο. Η Μακρινίτσα “το μπαλκόνι του Πηλίου” είναι ένας παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας, μοναδικής αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας. Απέχει 17 χλμ. από το Βόλο και 12 χλμ. απ’ το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου και αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος. Τα παραδοσιακά Αρχοντικά όπως του Βαϊτζη, του Χατζηκώστα, του Βλαχλή , του Τοπάλη που λειτουργεί σαν Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας του Πηλίου αλλά και πολλά άλλα, οι γραφικές εκκλησίες, οι κρήνες, τα παλιά υδροτριβεία “ντριστέλες”, τα ερειπωμένα πια βυρσοδεψεία που άκμασαν τον 19ο αιώνα και λειτουργούσαν ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα λιθόκτιστα τοξωτά γεφύρια στη Λέστιανη, στο Λοζίνικο, στο Αλεβίζι, στην Κακονά καθώς και το γεφύρι της Καριάς αποτελούν αξιόλογα δείγματα παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής.

 


Πορταριά

Υπήρξε το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο των εικοσιτεσσάρων χωριών του Πηλίου. Το ξενοδοχείο “Θεοξένεια”, μετά το 1900 θεωρούνταν το μεγαλύτερο και πολυτελέστερο των Βαλκανίων. Σήμερα η Πορταριά είναι “η κυρία επί της υποδοχής” στο Πήλιο. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα νεοκλασικά αρχοντικά της, εκ των οποίων πολλά λειτουργούν ως ξενώνες. Κάθε χρόνο προς τα τέλη Αυγούστου αναβιώνει το έθιμο του Πηλιορείτικου γάμου. Βρίσκεται ανάμεσα στις όμορφες ακτές του Παγασητικού και στο χιόνι των κορυφών του Πηλίου όπου έχουν διαμορφωθεί εξαιρετικές χιονοδρομικές πίστες. Για την διασκέδασή σας στην Πορταριά και την γύρω περιοχή θα βρείτε αρκετές επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης (εστιατόρια, ταβέρνες, καφέ κλπ.), παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα, με άριστη εξυπηρέτηση και ποικιλία προϊόντων και υπηρεσιών, που θα δικαιώσουν την όποια επιλογή σας.

 


Αγριά

Σε απόσταση 7 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά του Βόλου βρίσκεται η Αγριά, πολύ γνωστό παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο στην πλευρά του Παγασητικού κόλπου και έδρα του ομώνυμου Δήμου. Η Αγριά, σύγχρονη και δυναμική κωμόπολη, σφύζει από ζωή όλο το χρόνο. Τα αναρίθμητα παραλιακά ταβερνάκια, τα εστιατόρια, τα τσιπουράδικα και τα αναψυκτήρια προσφέρουν στους επισκέπτες μοναδικές γαστρονομικές απολαύσεις και ατέλειωτες στιγμές ξεκούρασης. Κάθε Καλοκαίρι διοργανώνονται πολλές πολιτιστικές – καλλιτεχνικές εκδηλώσεις όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας στο οποίο συμμετέχουν σολίστ απ’ όλο τον κόσμο. Για την διασκέδασή σας στην Αγριά και την γύρω περιοχή θα βρείτε αρκετές επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης (εστιατόρια, ταβέρνες, καφέ κλπ.), παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα, με άριστη εξυπηρέτηση και ποικιλία προϊόντων και υπηρεσιών, που θα δικαιώσουν την όποια επιλογή σας.

 


Τσαγκαράδα

Η Τσαγκαράδα είναι από τα πιο γνωστά πηλιορίτικα χωριά και αποτελεί πόλο έλξης πολλών επισκεπτών από την Ελλάδα αλλά και όλο τον κόσμο, βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μέτρων και σε απόσταση 54 χιλιομέτρων από την πόλη του Βόλου.Οφείλεται κυρίως στις φυσικές ομορφιές της περιοχής σε όλη την διάρκεια του χρόνου, στο πλήθος καταλυμάτων κάθε κατηγορίας και είδους και στα πολλά καταστήματα εστίασης και διασκέδασης και στην όλη άρτια οργάνωση και υποδομή. Το πλούσιο δίκτυο των καλντεριμιών και μονοπατιών που θα συναντήσει ο επισκέπτης, θα τον οδηγήσουν σε μοναδικές περιοχές με την απαράμιλλη ομορφιά του φυσικού τοπίου να δένει αρμονικά με την αρχιτεκτονική των παλιών ανακαινισμένων αρχοντικών και των άλλων παραδοσιακών κτιρίων, περίτεχνες πέτρινες βρύσες, μαρτυρώντας την πλούσια και σπουδαία παράδοση και ιστορία της.

 


Βυζίτσα

Η Βυζίτσα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο χωριό, ζωντανό μουσείο παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής που εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή τους επισκέπτες. Αποτελεί έναν από τους καλύτερα διατηρημένους Ελληνικούς παραδοσιακούς οικισμούς, με πολλά αρχοντικά, καλό δίκτυο καλντεριμιών που διασχίζουν όλο το χωριό και ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον, έχοντας πανοραμική θέα προς τον Παγασητικό κόλπο και το Πήλιο. Στη Βυζίτσα θα απολαύσετε την υπέροχη φύση με τα αιωνόβια πλατάνια, τα οπωροφόρα δέντρα, τους ελαιώνες, και τα μυρωδάτα βότανα που φυτρώνουν στα ευλογημένα χώματά της. Είναι γεμάτη με όμορφους πύργους, πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, όπως: του Κόντου, του Γερουλάνου, του Βέργου, του Κατσανάκη, του Καραγιαννόπουλου, του Δήμου. Στη Βυζίτσα υπάρχουν επιχειρήσεις διαμονής (ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, παραδοσιακοί ξενώνες, παραδοσιακά αρχοντικά κλπ.), που μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε απαίτηση για μια ευχάριστη και απολαυστική παραμονή. Λίστα με ξενοδοχεία και καταλύματα μπορείτε να δείτε παρακάτω. Για την διασκέδασή σας στη Βυζίτσα και την γύρω περιοχή θα βρείτε αρκετές επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης (εστιατόρια, ταβέρνες, καφέ κλπ.), παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα, με άριστη εξυπηρέτηση και ποικιλία προϊόντων και υπηρεσιών, που θα δικαιώσουν την όποια επιλογή σας.

 


Τρίκερι

Ένα δείγμα της πολυμορφίας του Πηλίου είναι το χωριό Τρίκερι με όλα τα χαρακτηριστικά ενός νησιώτικου οικισμού. Οι κάτοικοι ήταν ψαράδες, σφουγγαράδες και τολμηροί καπεταναίοι, αρχοντικά των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα και δεσπόζουν στα στενά καλντερίμια του χωριού. Ζωντανή διατηρείται ακόμα η παράδοση, που θέλει τις γυναίκες του χωριού να φορούν την τοπική ενδυμασία στις γιορτές και τα γραφικά πανηγύρια. Ένα νησί, χωρίς τροχοφόρα, με γραφικό οικισμό και μικρές ήσυχες αμμουδιές. Το φιλόξενο μοναστήρι της Παναγιάς δεσπόζει στην κορυφή του. Απέναντι τα νησάκια Μικρά. Στο Τρίκερι οι κάτοικοι, από παράδοση ασχολούνται με την σπογγαλιεία. Οι σφουγγαράδες, σ’ όλη τη διάρκεια του έτους, ξεκινούν για να τρυγήσουν στα βαθιά της θάλασσας τα πολύτιμα σφουγγάρια. Κάθε Ιούνιο οι Τρικεριώτες, στο λιμανάκι της Αγίας Κυριακής, διοργανώνουν ψαράδικη βραδιά επί τριήμερο και δίνουν όλο τον καημό και το μεράκι τους στο χορό και στο τραγούδι. Χάρμα απερίγραπτης ομορφιάς και μεγαλείου αυτός ο χορός.

 


Αργαλαστή

Το χωριό συγκροτήθηκε, σύμφωνα με παλιές μαρτυρίες, από νομάδες κτηνοτρόφους στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και γρήγορα αναπτύχθηκε, σε βαθμό μάλιστα που αποτέλεσε για μια μεγάλη περίοδο των δίσεκτων εκείνων χρόνων, πρωτεύουσα των βακούφικων χωριών του Πηλίου, όπου είχε την έδρα του ο Τούρκος βοεβόδας αλλά και ο ομόδοξός του ιεροδικαστής. Πλούσιο χωριό, εκτείνεται και ως τις νοτιότερες περιοχές της μαγνησιακής χερσονήσου. Περιλαμβάνει ένα πλήθος οικισμών με αγροτικές καλλιέργειες (ελιές, σύκα, σταφύλια), κτηνοτροφία, αλιεία, ενώ κατά τους δύο τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας ανάπτυξε τη βιοτεχνία του μεταξιού. Σήμερα ο επισκέπτης της Αργαλαστής εντυπωσιάζεται από ορισμένα νεοκλασικά αρχοντικά κι από την ωραία και δροσερή πλατεία της, κοντά στην οποία βρίσκεται ο Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, τρίκλιτη βασιλική του 1886, χτισμένη από ζουπανιώτες τεχνίτες. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το κτίριο του Παρθεναγωγείου (δωρεά Γ. Γεωργατζή), το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα και διευθυντής του στις αρχές του 2Οου αιώνα, ήταν ο φιλόλογος και ποιητής Κώστας Βάρναλης.

 


Χόρτο

Το Χόρτο είναι ένα πανέμορφο χωριό δίπλα ακριβώς από την Μηλίνα. Απέχει από αυτή μόνο τρία χιλιόμετρα. Τα σπίτια και τα καταλύματα στο Χόρτο είναι κτισμένα μέσα σε ελαιώνες προσφέροντας στον επισκέπτη μια αίσθηση γαλήνης σε συνδυασμό με την γαλάζια ομορφιά του Παγασητικού. Το Χόρτο διαθέτει ένα απάνεμο λιμάνι ιδανικό για θαλάσσιες δραστηριότητες κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Έχοντας την κατάλληλη υποδομή μπορεί να υποστηρίξει δραστηριότητες όπως ιστιοπλοΐα και wind surfing. Αν κανείς μείνει στο Χόρτο μπορεί να το χρησιμοποιήσει σαν βάση για να εξορμήσει προς τις πολλές μικρές παραλίες της περιοχής. Μπορεί κανείς ακόμη να κάνει εκδρομές στα μοναστήρια και τα ξωκλήσια της γύρω περιοχής που είναι γεμάτα με παλιές αγιογραφίες. Μπορεί ακόμη να επισκεφθεί το παραδοσιακό μουσείο που διατηρεί το πολιτιστικό ίδρυμα Αγγελίνη. Αν όμως η παράδοση δεν είναι το μόνο που ενδιαφέρει, το Χόρτο διαθέτει πολλές ταβέρνες, καφετέριες και κέντρα διασκέδασης για να περάσει κανείς ευχάριστα τον χρόνο του. Ακόμη μπορείτε εύκολα να επισκεφθείτε την Μηλίνα που απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα, και το καλοκαίρι σφύζει από τουριστική κίνηση.

 


Λεφόκαστρο

Αυτός ο οικισμός έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία, καθώς έχουν βρεθεί ίχνη κυρίως από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια κι ένα μεσαιωνικό κάστρο. Το πρώτο συνθετικό του ονόματος, σύμφωνα με διάφορες εκδοχές, προέρχεται είτε από το ρήμα γλείφω (ο οικισμός “γλείφεται από τη θάλασσα” είτε από τη λέξη λευκό (από το αντίστοιχο χρώμα του κάστρου), είτε από το όνομα ενός εκ των πρώτων οικιστών (Λέφας ή Λεφές). Τα μνημεία που ξεχωρίζουν στην περιοχή είναι τα ερείπια εννέα βυζαντινών εκκλησιών, ένα τοξωτό γεφύρι του 1891 (δωρεά Γ. Γεωργατζή) και μια βρύση του 1777, με δύο “χούφτες” και δύο επιγραφές, μια τούρκικη με το όνομα του δωρητή Αχμέτ Αγά και μια ελληνική, με σκαλισμένο δικέφαλο αετό. Σήμερα το Λεφόκαστρο διατηρεί ίχνη από την παλιό του φυσιογνωμία και προτείνεται για όσους επιθυμούν τουρισμό ήπιων τόνων.

 


Κάλαμος

Αφήνοντας αριστερά το δρόμο που οδηγεί στην Πάου κι ακολουθώντας την όμορφη διαδρομή μέσα από τους ελαιώνες, φθάνουμε στον μικρό και ιδιαίτερα γραφικό παραθαλάσσιο οικισμό του Καλάμου. Πήρε το όνομά του είτε από την παραφθορά της λέξης “κάναλος”, δηλαδή του καναλιού που σχηματίζει ένας μικρός χείμαρρος καθώς ενώνεται με τη θάλασσα, είτε από τα πολλά καλάμια που φυτρώνουν στην ακροποταμιά. Ο Κάλαμος είναι από τους οικισμούς του Πηλίου που κρατούν ακόμη το παραδοσιακό τους χρώμα, αναπτύσσοντας έναν τουρισμό ήπιων τόνων. Επίσης, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την ήσυχη ακρογιαλιά της Μπελιάν, που βρίσκεται δίπλα στον Κάλαμο.

 


Πτελεός

Στη νότια πλευρά του Παγασητικού κόλπου βρίσκεται ο Πτελεός. Μία ομάδα από οικισμούς και υπέροχες παραλίες πλαισιώνουν το κύριο μέρος του Δήμου, δημιουργώντας μία κοινότητα που συνδυάζει τη γοητεία της παρθένας φύσης με όλες τις σύγχρονες ανέσεις, καταστήματα, ξενοδοχεία, bar, disco, εστιατόρια κλπ. Το Πηγάδι και το Αχίλλειο είναι τα κέντρα ζωής, με τα γραφικά λιμάνια, τις ταβέρνες με φρέσκο ψάρι και πολλούς μεζέδες, αλλά και τη νυχτερινή διασκέδαση. Οι οικισμοί της Αγίας Μαρίνας και της Λεύκης, συνδυάζουν αρμονικά τη γοητεία της παρθένας φύσης με τις σύγχρονες ανέσεις και οι πανέμορφες παραλίες στη Λιχούρα, στην Παχιάμμο, τη Δράκα, τη Μαρούνα, την Κοτσικιά, τη Μπρινιώτισσα, τη Ροδιά, το Κοντοβόλι, την Παναγιά, το Λουτρό την παρθένα αμμουδιά με τα γαλαζοπράσινα νερά. Στο Δήμο Πτελεού υπάρχουν πολλά ιστορικά μνημεία και αξιοθέατα, όπως τμήματα μυκηναϊκών τάφων, το ενετικό κάστρο στο Πηγάδι με τη φανταστική άποψή του και την υπέροχη θέα, υπολείμματα ενός παλαιού ανεμόμυλου στη θέση Χαμάκω, τα ευρήματα του παλαιού οικισμού Χαμάκω, ο βιότοπος της Λιχούρας, η οροσειρά της Όθρυος με τις πρόσφατα ανακαλυφθείσες σπηλιές και το μουσείο θαλάσσης του Αχιλλείου τα οποία είναι μόνο λίγα από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα.

 


Ζαγορά

Στην πίσω πλευρά του Πηλίου είναι χτισμένο το αρχοντοχώρι της Ζαγοράς, σε ύψος 400 μέτρων περίπου και αποτελείται από 4 συνοικίες, του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Κυριακής, της Αγίας Παρασκευής και της Σωτήρας. Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ασχολούνται με τον τουρισμό με αρκετά και σωστά βήματα, χωρίς όμως τα βήματα αυτά να επηρεάζουν την αισθητική της περιοχής και κυρίως την ποιότητα των ανθρώπων οι οποίοι είναι φιλόξενοι, καλοπροαίρετοι με χαμόγελο και διάθεση. Θα το διαπιστώσετε όταν καθίσετε να απολαύσετε τον καφέ σας ή το τσίπουρο σε ένα από τα παραδοσιακά καφενεία της. Αν βρεθείτε στην Ζαγορά δεν θα πρέπει να ξεχάσετε να επισκεφθείτε το Ελληνομουσείο Ζαγοράς, γνωστό και σαν το Σχολείο του Ρήγα Βελεστινλή (Φεραίου).

 


Άνω και Κάτω Λεχώνια

Τα Άνω Λεχώνια, βρίσκονται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από το Βόλο. Το χωριό είναι “πνιγμένο” στα λουλούδια και στα καλλωπιστικά φυτά και φημίζεται για τα φυτώριά του. Από εδώ, τα Άνω Λεχώνια, ξεκινά τα δρομολόγιά του το θρυλικό τρενάκι του Πηλίου. Περνά από τους σταθμούς της Άνω Γατζέας, της Αγίας Τριάδας, του Αγίου Αθανασίου Πινακατών, του οικισμού Αργυραίικα Βυζίτσας και τερματίζει στις Μηλιές. Το τρενάκι του Πηλίου που για 76 χρόνια, από το 1895 μέχρι το 1971, σκαρφάλωνε στο Πήλιο μεταφέροντας ανθρώπους και εμπορεύματα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αλματώδη ανάπτυξη της περιοχής. Επισκεφθείτε ακόμη τον πύργο του Κοκοσλή (19ος αιώνας) που στέγασε το πρώτο εργοστάσιο μεταξιού της περιοχής και δείτε στις όμορφες παραλίες στο Μαλάκι, στα Κάτω Λεχώνια και στα Πλατανίδια. Ομοίως και το χωριό του Αγίου Βλασίου, σε απόσταση 16 περίπου χιλιομέτρων από το Βόλο. Πλούσιες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και πανηγύρια που διοργανώνονται στο Δήμο, όπως στις γιορτές των Αγίων Αναργύρων, Βλασίου Γεωργίου, Λαυρεντίου, Αποστόλου του Νέου. Η γιορτή κερασιού στον Άγιο Λαυρέντιο γίνεται μέσα στον Ιούνιο. Στην γύρω περιοχή μπορείτε ν α θαυμάσετε α) τη γέφυρα του Βρύχωνα στον Άγ. Λαυρέντιο, β) την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στα Κάτω Λεχώνια, γ) το αρχοντικό Σαράφη στον Άγ. Λαυρέντιο (χρονολογείται από το 1896) , δ) τον Πύργο του Ολυμπίου στα Άνω Λεχώνια, ε) το κτήριο Κοντού στα Άνω Λεχώνια, στ) τη λιονταρένια βρύση του Μαυρογιάννη στα Άνω Λεχώνια (από το 1906), η) το νεοκλασικό Χατζηκυριαζή- Κασσιόπουλου στον Άγ. Λαυρέντιο, θ) το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στα Άνω Λεχώνια, ι) τον Πύργο Κοκοσλή (του 19ου αι.) στα Άνω Λεχώνια και κ) τον Σιδηροδρομικό Σταθμό στα Άνω Λεχώνια.

Ο Αρχαιολογικός χώρος Γορίτσας

Ο λόφος της Γορίτσας βρίσκεται στο βάθος του μυχού του Παγασητικού κόλπου, ανατολικά του Βόλου, και έχει πλήρη έλεγχο της θάλασσας που απλώνεται μπροστά του. Αφορμή αυτού του σημαντικού γεωγραφικού χαρακτηριστικού, ήταν να κτιστεί πάνω στο λόφο αυτόν μια ισχυρή πόλη, πιθανόν από τον Φίλιππο τον Β΄, όταν οχύρωνε στρατηγικές θέσεις στη Μαγνησία. Το όνομα της πόλης μένει ακόμη και σήμερα άγνωστο, αν και κατά καιρούς διάφοροι μελετητές προσπάθησαν να την ταυτίσουν με την Ιωλκό, τη Νήλεια, το Ορμίνιο, τη Δημητριάδα. Τα τείχη της πόλης κτίστηκαν πιθανότατα από τον Κάσσανδρο στα χρόνια ανάμεσα στο 316 και 298 π.Χ. Ο παλμός της ζωής στην πόλη αυτή σταμάτησε σύντομα και οι κάτοικοί της συνοικίστηκαν περί το 294 π.Χ. στην πόλη της αρχαίας Δημητριάδας, σε ένα λόφο στην απέναντι ακτή του Παγασητικού κόλπου. Έτσι η πόλη της Γορίτσας εγκαταλείφτηκε σιγά – σιγά ως το 250 π.Χ. και έκτοτε δεν ξανακατοικήθηκε. Ο λόφος της Γορίτσας είναι σήμερα προσφιλής στους κατοίκους του Βόλου ως χώρος περιπάτου, αναψυχής και ως προσκύνημα της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής.

 


Το Αθανασάκειο Μουσείο

Το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου είναι ένα από τα παλαιότερα Μουσεία της χώρας. Κτίσθηκε το 1909 με χρήματα που διέθεσε ο Αλέξιος Αθανασάκης από την Πορταριά του Πηλίου. Πρόκειται για ένα ισόγειο νεοκλασικό κτήριο με συνολικό εμβαδόν 870 τ.μ. που περιλαμβάνει επτά χώρους έκθεσης. Το αρχικό σχέδιο κατασκευής εκπόνησε ο μηχανικός της Αρχαιολογικής Εταιρείας Α. Αγγελίδης και το υλοποίησε ο αρχιτέκτονας Ι.Π. Σκούταρης. Βρίσκεται στην παραλία του Βόλου, μέσα στο πάρκο της περιοχής του Αναύρου. Αφορμή και σκοπός της ίδρυσής του υπήρξε η στέγαση και η έκθεση των γραπτών επιτύμβιων στηλών από το νεκροταφείο της αρχαίας Δημητριάδας, που είχαν έρθει στο φως με τις ανασκαφές του Α. Αρβανιτόπουλου στις αρχές του 20ου αι.

 


Το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας

Το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας στεγάζεται στον πρώτο όροφο του κτηρίου του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Βόλου. Σύμφωνα με τους ιδρυτές του, το Μουσείου λειτουργεί επίσης και σαν ένα είδος πνευματικής χρονομηχανής μεταφέροντάς μας συναισθηματικά σε μια εποχή κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής, εμπορικής ανάπτυξης η οποία συνδέθηκε με μια νέα, την εποχή του ατμού. Το άγαλμα της θεάς Αθηνάς σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική υπογραφή του Εβαρίστο Ντε Κίρικο, του προσδίδει μια μοναδικότητα η οποία εκφράζεται και μετά την μετατροπή του σε μουσείο. Στον χώρο ο επισκέπτης θα δει σπάνιες φωτογραφίες, ομόλογα, αρχεία, ιστορικά ντοκουμέντα, μοναδικά βιβλία και σχέδια αρχιτεκτονικής σιδηροδρόμων του 19ου αιώνα, φωτοτυπίες παπύρων και πολλά άλλα σπάνια έγγραφα της εποχής που απεικονίζουν μέσα στον χρόνο την πορεία του σιδηρόδρομου. Έργα του Εβαρίστο Ντε Κίρικο και συνεργατών του, με πενάκι και υδατόχρωμα, αποτελούνε μοναδικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς του Μουσείου. Αντικείμενα όπως στολές εποχής, παλαιοί τηλέγραφοι, ξύλινα και μπρούτζινα εκδοτήρια εισιτηρίων, ωρογράφοι και ρολόγια Σταθμών, εξαρτήματα μηχανών και φανάρια, όργανα μέτρησης της εκάστοτε εποχής, όλα αντικείμενα που κάποτε είχανε λειτουργική σημασία, τώρα αποτελούνε μουσειακά έργα τέχνης που φανερώνουν την ανθρώπινη σοφία και το μεράκι για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.

 


Το Τρενάκι Πηλίου

Το τρενάκι του Πηλίου παρουσιάζει μοναδικό ιστορικό και τεχνολογικό ενδιαφέρον τόσο για τη λιλιπούτεια (πλάτους μόλις 0,60 μ.) γραμμή του όσο και για τα μεγάλα για την εποχή τους τεχνικά έργα (γέφυρες, σήραγγες, αναλήμματα) που εκτελέστηκαν κατά την κατασκευή αυτής. Οι σταθμοί (ο υφιστάμενος από το 1884 σταθμός του Βόλου, που αποτελούσε την αφετηρία του, και οι υπόλοιποι που κατασκευάστηκαν κατά μήκος της διαδρομής) έχουν μεγάλο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και το τροχαίο υλικό είναι μοναδικό για την Ελλάδα.

 


Ο Αρχαιολογικός Χώρος Σέσκλου

Ο προϊστορικός οικισμός του Σέσκλου εκτείνεται σε χώρο συνολικού εμβαδού 100 στρεμμάτων τουλάχιστον, που περιλαμβάνει το λόφο Καστράκι, ο οποίος χαρακτηρίσθηκε ως «ακρόπολη» από τον ανασκαφέα του, Χρ. Τσούντα, και τη γύρω επίπεδη περιοχή, που από τον ίδιο χαρακτηρίσθηκε ως «πόλη». Όλη η περιοχή τέμνεται βαθιά από ένα δίκτυο εποχικών ρεμάτων, μάλιστα ο οικισμός βρίσκεται σήμερα ανάμεσα σε δύο ρέματα που έχουν προκαλέσει σοβαρή διάβρωση στη θέση και έχουν παρασύρει σημαντικό μέρος της. Τα αρχιτεκτονικά λείψανα, που είναι σήμερα ορατά, εκτείνονται πάνω στο λόφο (Σέσκλο Α), στην επίπεδη πλαγιά δυτικά του (Σέσκλο Β), στην περιοχή βορειοανατολικά του (Σέσκλο Γ), και τα περισσότερα ανήκουν στη Μέση Νεολιθική περίοδο, που είναι και η εποχή ακμής του οικισμού (5800-5400 π.Χ). Σώζονται τα λίθινα θεμέλια των σπιτιών, τα οποία είναι συνήθως μικρά, έχουν τον ίδιο προσανατολισμό, με στενά δρομάκια ανάμεσά τους, που σχηματίζουν σε μερικά σημεία πλατείες. Όλα έχουν λίθινο θεμέλιο, πλίνθινη ανωδομή και δικλινή ή τετρακλινή στέγη με δοκούς σκεπασμένη με πηλό, ενώ όταν καταστρέφονταν κτίζονταν πάλι στην ίδια θέση. Στο εσωτερικό τους σώζονται εστίες, μικρές αποθηκευτικές εγκαταστάσεις, χώροι προετοιμασίας της τροφής και χώροι διαμονής.

 


Η Αρχαία Πόλη της Δημητριάδας

Ο αρχαιολογικός χώρος της Δημητριάδας καταλαμβάνει συνολική έκταση πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων και περιλαμβάνει τον προϊστορικό οικισμό στα Πευκάκια, την πόλη των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων, με τα δημόσια κτίσματα, το ανάκτορο και τις ιδιωτικές κατοικίες, τα ιερά και τις νεκροπόλεις. Στην περιφέρεια της πόλης διατηρείται το εντυπωσιακό ισχυρό τείχος που την περιέβαλλε, σε μήκος 11 χιλιομέτρων, ενισχυμένο με πύργους. Στο βορειοδυτικό, ψηλότερο σημείο του περιβόλου κυριαρχεί η ακρόπολη με τη δική της οχύρωση. Νοτιότερα, στην περιοχή της εθνικής οδού Αθηνών-Βόλου, στο δυτικό άκρο της πόλης, σώζονται τα πρώτα κτήρια των ελληνιστικών χρόνων: το Ηρώο, που ίσως ήταν ναός ή μαυσωλείο, το θέατρο, που εξακολούθησε να χρησιμοποιείται μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ. και μία οικία που διέθετε εσωτερική αυλή, οικιακό ιερό και χώρο που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε ως εργαστήριο για την επισκευή αγγείων με μολύβδινους συνδέσμους και για την κατασκευή μολύβδινων αγνύθων. Στον ίδιο χώρο, εγκάρσια προς την εθνική οδό, μπορεί κανείς να δει τη σειρά των πεσσών του τεράστιου υδραγωγείου, που οικοδομήθηκε τον 4ο αι. μ.Χ. για την ύδρευση της πόλης.

 


Το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιείας

Το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα, σπάνιο δείγμα διασωζόμενου βιομηχανικού συγκροτήματος στον ελληνικό χώρο, προστέθηκε στο δυναμικά αναπτυσσόμενο Δίκτυο Θεματικών Τεχνολογικών Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ). To μουσείο στοχεύει στην ανάδειξη της ιστορικής ταυτότητας της πόλης του Βόλου και αποτελεί έναν ισχυρό μουσειακό πόλο. Συμβάλλει στην ενίσχυση του πολιτισμικού αποθέματος της περιφέρειας Θεσσαλίας, στη διάσωση και προβολή της βιομηχανικής κληρονομιάς καθώς και στην ανάπτυξη του πολιτιστικού τουρισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας. Το Εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιίας ιδρύθηκε το 1926 από τους αδερφούς Τσαλαπάτα. Η συνολική έκτασή του ανέρχεται σε 22.000 τ.μ. Στο εργοστάσιο αυτό κατασκευάζονταν ποικίλοι τύποι πλίνθων και κεράμων. Απασχολούσε στην ακμή της λειτουργίας του 250 άτομα και η εγκατεστημένη ισχύς του σε μηχανήματα, έφθανε τους 300 ίππους. To Εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα τερμάτισε τη λειτουργία του τo 1978.

 


Ο Αρχαιολογικός χώρος Διμηνίου

Ο νεολιθικός οικισμός του Διμηνίου χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ενός μοναδικού αρχιτεκτονικού σχεδίου. Πρόκειται για έξι ομόκεντρους, σχεδόν κυκλικούς τοίχους κατασκευασμένους από μικρές σχιστολιθικές πέτρες που περιβάλλουν ανά ζεύγη όλο το λόφο. Οι περίβολοι έχουν αρκετό πλάτος (μεγαλύτερο του 1 μέτρου) και σώζονται σε ικανό ύψος (1-2 μέτρα). Πάνω στους περιβόλους “ακουμπούν” οι κατοικίες. Σε τέσσερα σημεία οι περίβολοι τέμνονται από μακρόστενους διαδρόμους που κατέληγαν στην κεντρική αυλή. Ήταν ένας τέλεια οργανωμένος αγροτικός οικισμός όπου είχε αναπτυχθεί ένα υποδειγματικό κοινωνικό σύστημα, το οποίο βασίζονταν σε μεικτή γεωργοκτηνοτροφική οικονομία. Αποτέλεσμα των αναγκών της αναπτυγμένης αυτής κοινωνίας ήταν η οργάνωση του χώρου σε τέσσερα οικιστικά σύνολα, κάθε ένα από τα οποία περιελάμβανε ένα μεγάλο κτήριο και έναν αριθμό από μικρότερους αποθηκευτικούς ή τροφοπαρασκευαστικούς χώρους, όπως και χώρους εργασίας. Έτσι οι περίβολοι εξυπηρετούσαν την ανάγκη να υποστηρίζουν τα σπίτια του οικισμού και να οργανώνουν τον διαθέσιμο ελεύθερο χώρο πάνω στο βραχώδες έδαφος του λόφου και δεν εξυπηρετούσαν την ανάγκη της άμυνας του άρχοντα που κατοικούσε στο «Μέγαρο» της Κεντρικής αυλής.

Το βουνό που ο μύθος αναφέρει σαν τη θερινή κατοικία των θεών του Ολύμπου και τη μαγική χώρα των Κενταύρων, υψώνεται επιβλητικό και καταπράσινο πάνω από το Βόλο, ανάμεσα στον Παγασητικό Κόλπο και το Αιγαίο Πέλαγος.

Στn μαγική ατμόσφαιρα του Πηλιορείτικου τοπίου, σμίγει η ιστορία με τον θρύλο, το άγριο με το ήρεμο, το χθες με το σήμερα.

Εδώ έγιναν οι θεϊκοί γάμοι του Πηλέα και της Θέτιδος που ύμνησαν ο ‘Ομηρος, ο Πίνδαρος και ο Ευριπίδης.

Από εδώ ξεκίνησε n θρυλική Αργώ με τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες για το μακρινό ταξίδι στηv Κολχίδα, αναζητώντας το “Χρυσόμαλλο δέρας”.

Κοντά στο σοφό Κένταυρο Χείρωνα μαθήτευσαν οι ημίθεοι Αχιλλέας και Ηρακλής και διδάχθηκε τηv Ιατρική ο Ασκληπιός.

Πέρα όμως από το μύθο, τα σημάδια τnς ιστορικής διαδρομής του Πηλίου μέσα στους αιώνες αποτυπώνονται στα ερείπια αρχαίων πόλεων, στα απομεινάρια μεσαιωνικών κάστρων και στα μνημεία παλαιοχριστιανικών βασιλικών.

Από τον 12ο αιώνα το Πήλιο εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο σαν μια “μοναστική πολιτεία” χάρις στα πολλά μοναστήρια που χτίζονται σε μέρη ορεινά και ασφαλή από μοναχούς του Αγίου ‘Ορους.

Στο πέρασμα του χρόνου, γύρω από τις μονές του Πηλίου ιδρύονται νέοι οικισμοί, οι οποίοι με τις μετακινήσεις των πληθυσμών από τα παράλια, οργανώνονται σε κωμοπόλεις και χωριά που μέσα στηv Τουρκοκρατία αποκτούν προνόμια και αυτοδιοίκηση με επακόλουθο rηv οικονομική και πολιτιστική ακμή, κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα.

Έτσι, τα κεφαλοχώρια του Πηλίου μετατρέπονται σε πραγματικά μουσεία λαϊκής τέχνης και αρχιτεκτονικής. Οι αγέρωχες φιγούρες των πυργόσπιτων, οι ναοί τύπου βασιλικής με τα ξυλόγλυπτα τέμπλα και τις εξαίσιες αγιογραφίες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, οι δροσόλουστες πλατείες, οι πέτρινες βρύσες και τα τοξωτά γεφύρια, διασώζονται μέχρι σήμερα συνθέτοντας… το μοναδικό Πηλιορείτικο σκηνικό.

Πάνω όμως απ’ όλα αυτά, είναι η παραδείσια φύσn του Πηλίου που μαγνητίζει και εκστασιάζει τους πολυάριθμους επισκέπτες του.

Άγρια, δύσβατn και με οργιαστική βλάστηση που κατηφορίζει μέχρι τις ακτές του Αιγαίου η ανατολική πλευρά του ήρεμη, γαλήνια, σπαρμένη με γραφικά χωριά και απάνεμες ακρογιαλιές η πλευρά του Παγασητικού.

Η μοναδικότητα του ελληνικού τοπίου συμπυκνώνεται σ’ αυτό το θαύμα της φύσης που λέγεται Πήλιο, εκεί όπου το θρόισμα των δένδρων του βουνού γίνεται ένα με την αύρα της θάλασσας και μέσα στη φαντασία μας ακούγονται τα ποδοβολητά, οι διαμάχες, και οι έρωτες των Κενταύρων.

Tηv περιήγηση του Πηλίου ξεκινάμε από το Βόλο ακολουθώντας το οδικό δίκτυο.

Πολιτιστικές Εκδηλώσεις στο Βόλο,

  • Το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου πραγματοποιείται κάθε χρόνο την περίοδο Δεκεμβρίου – Ιανουαρίου. Το φεστιβάλ κλείνει πάνω από δέκα χρόνια ζωής ενώ περιλαμβάνει συνδυαστικά θέματα και πολύτεχνες εκδηλώσεις
  • Το Διεθνές Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής περιλαμβάνει δημιουργίες κλασικής μουσικής, χορωδίες κ.ά.
  • Το Επιχειρηματικό Πανόραμα, μια ετήσια έκθεση παραγωγικής φυσιογνωμίας του Νομού Μαγνησίας. Πραγματοποιείται το μήνα Σεπτέμβριο

 


… σε κοντινές περιοχές του Βόλου,

  • Βελεστίνο: Τα Ρήγεια, εκδηλώσεις με θεατρικές παραστάσεις
  • Νέα Αγχίαλος: Γιορτή κρασιού που πραγματοποιείται το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου
  • Νέα Ιωνία: Πολιτιστικός Αύγουστος με εκδηλώσεις αφιερωμένες στις χαμένες πατρίδες της Μ. Ασίας
  • Κανάλια: Γιορτή Ανθισμένης Αμυγδαλιάς τον Μάρτιο

 


… στον Πτελεός,

  • Αποκριάτικο πανηγύρι και Καρναβάλι στον Πτελεό την τελευταία εβδομάδα του Καρναβαλιού
  • Πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στις 27 Ιουλίου
  • Η Γιορτή της Ελιάς που πραγματοποιείται τον Αύγουστο
  • Πανηγύρι τον 15 Αύγουστο
  • Πανηγύρι της Παναγίας της Ξενίας στις 23 Αυγούστου

 


… στην Σούρπη,

  • Πολιτιστικό Φεστιβάλ με θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου και κατά την καλοκαιρινή περίοδο
  • Πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής 25 & 26 Ιουλίου

 


… στην Αμαλιάπολη,

  • Πανηγύρι της Αγίας Τριάδας
  • Πανηγύρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στις 6 Αυγούστου

 


… στην Αγριά:

  • Ψαράδικη βραδιά που διοργανώνεται στο τέλος Ιουλίου

Παραλίες (οι πιο οργανωμένες)

 

Χορευτό Μεγάλη παραλία με άμμο, από τις πιο γνωστές στο Πήλιο κάτω από την Ζαγορά σε απόσταση 8xλμ. από αυτήν. Βρίσκεται στον ομώνυμο οικισμό με πολύ εύκολη και άνετη πρόσβαση οργανωμένη παραλία γεγονός που προσφέρει στους παραθεριστές όλες τις ευκολίες για κολύμπι, ξεκούραση και αναψυχή. Αν θέλετε να είστε μόνοι, περπατήστε από το βόρειο άκρο και πάνω, όπου θα βρείτε κι άλλες μικρές υπέροχες παραλίες.

 


Άγιοι Σαράντα Σε απόσταση μόλις 2xλμ. από τον οικισμό του Χορευτού, βρίσκεται η παραλία Άγιοι Σαράντα με ψιλή άμμο και βοτσαλάκι. Ο συνδυασμός της εύκολης πρόσβασης και της σχετικά καλής οργάνωση της, την καθιστούν δημοφιλή προορισμό για κολύμπι και ξεκούραση.

 


Πλάκα Ανάμεσα στις παραλίες των Αγίων Σαράντα και του Αγίου Ιωάννη, βρίσκεται η παραλία Πλάκα με πεντακάθαρα νερά, ψιλό πετραδάκι έξω και κάποιες πέτρες διάσπαρτες μέσα. Η πρόσβαση σχετικά εύκολη γίνεται από το αριστερό άκρο της παραλίας του Αγ. Ιωάννη. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας και μέσω ενός σύντομου μονοπατιού καταλήγουμε στο δεξί άκρο της παραλίας Πλάκα. Υπάρχει σχετική οργάνωση με κάποιες ομπρέλες.

 


Άγιος Ιωάννης Όμορφη, μεγάλη παραλία με άμμο, βρίσκεται στον ομώνυμο οικισμό του Αγίου Ιωάννη με πολύ εύκολη πρόσβαση και λόγω της οργάνωσης και των πολλών ευκολιών που προσφέρει προσελκύει πολλούς επισκέπτες τους καλοκαιρινούς μήνες. Κάθε χρόνο βραβεύεται με τη Γαλάζια Σημαία.

 


Παπά Νερό Μετά τον παραθαλάσσιο οικισμό του Αγίου Ιωάννη βρίσκεται η πολύ γνωστή παραλία Παπά Νερό. Μεγάλη οργανωμένη παραλία με εύκολη πρόσβαση και ψιλό βοτσαλάκι. Στην υψηλή τουριστική καλοκαιρινή περίοδο, ενδέχεται να δυσκολευτείτε λιγάκι παραπάνω στην εύρεση parking για το όχημα σας, όμως η επίσκεψη στην παραλία θα σας αποζημιώσει.

 


Νταμούχαρη Είναι μικρή παραλία και βρίσκεται στον ομώνυμο οικισμό. Η πρόσβαση είναι εύκολη και μπορείτε να την προσεγγίσετε είτε από το Μούρεσι είτε από τον Άγιο Ιωάννη, ή ακόμα και με πεζοπορία από το λιθόστρωτο ξακουστό μονοπάτι που ξεκινά από την Τσαγκαράδα. Η παραλία λόγω του πετρώδες βυθού είναι ιδανική για καταδύσεις και επίσης υπάρχει δυνατότητα για ελεύθερο κάμπινγκ, όχι όμως μπροστά στην παραλία, αλλά στο χείμαρρο που βρίσκεται πίσω από το ξύλινο γεφυράκι στο οποίο καταλήγει το μονοπάτι από την Τσαγκαράδα.

 


Μυλοπόταμος Πάρα πολύ όμορφη και ιδιαιτέρως γνωστή παραλία του Πηλίου. Με άμμο και βοτσαλάκι, βρίσκεται 7xλμ. από τον κεντρικό δρόμο με πολύ εύκολη πρόσβαση, άνετο πάρκινγκ και τους καλοκαιρινούς μήνες συνδέεται με λεωφορείο από την Τσαγκαράδα. Ουσιαστικά μιλάμε για διπλή παραλία, αφού σχεδόν στη μέση υπάρχει ο χαρακτηριστικός βράχος που χωρίζει τις 2 μεριές της παραλίας και παράλληλα προσφέρει προστασία από τον αέρα και σκιά για τον ήλιο. Σ’ αυτόν τον βράχο επίσης υπάρχει και αναρριχητικό πεδίο για τους λάτρεις του αθλήματος. Πολύ πιθανόν κατά την έντονη τουριστική περίοδο, να δυσκολευτείτε να βρείτε χώρο στην παραλία, καθώς ο κόσμος που επιλέγει τον Μυλοπόταμο για κολύμπι είναι πάρα πολύς.

 


Πάλτση (Άγιος Κωνσταντίνος) Η οργανωμένη παραλία Πάλτση βρίσκεται στον οικισμό Μαζαράκη περίπου 10xλμ. από τη διασταύρωση της Αργαλαστής – Ξινόβρυσης και η πρόσβαση κρίνεται πολύ εύκολη και άνετη. Ο δρόμος καταλήγει μέχρι την παραλία. Είναι μεγάλη παραλία με άμμο και ψιλό χαλικάκι και χαρακτηριστικό της είναι οι 2 μεγάλοι βράχοι μέσα στη θάλασσα καθώς και το ποτάμι από το βουνό φτάνει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα. Από την Πάλτση, υπάρχει επίσης οδική σύνδεση με την παραλία Μελανή, περίπου 5xλμ. Με καθαρό ορίζοντα, η θέα προς τις Βόρειες Σποράδες (Σκιάθος, Σκόπελος, Αλόνησος), είναι πολύ όμορφη.

 


Καστρί Η παραλία Καστρί με άμμο και ψιλό βοτσαλάκι, βρίσκεται στον ομώνυμο οικισμό, σε απόσταση 6xλμ. από τον οικισμό του Πλατανιά. Υπάρχει οργανωμένο κάμπινγκ το οποίο λειτουργεί τους θερινούς μήνες από Μάιο έως Σεπτέμβριο. Η πρόσβαση είναι εύκολη και ο δρόμος καταλήγει στην παραλία.

 


Βουνά

 

Τα βουνά του νομού Μαγνησίας? το Πήλιο.

Η Μαγνησία είναι ένα από τους λίγους νομούς της Ελλάδας που έχει ένα και μόνο βουνό πάνω από 1000μ. υψόμετρο, ενώ στο νομό βρίσκονται διάσπαρτα πολλά βουνά κάτω από 1000μ. με αποτέλεσμα ο νομός Μαγνησίας να περιβάλλεται από βουνά.

 

Στα νότια του νομού, τα σύνορα με το νομό Φθιώτιδας τα ορίζει το όρος Όθρη που φτάνει τα 1726μ. Ανατολικά της Όθρης υπάρχει το βουνό Χλωμό που με 894μ. υψώνεται πάνω από την είσοδο του Παγασητικού. Το Χλωμό της Μαγνησίας δεν πρέπει να συγχέεται με το Χλωμό της Φθιώτιδας που με 1081μ. υψόμετρο βρίσκεται νότια της Αταλάντης.

 

Στη δυτική πλευρά του νομού, στα σύνορα με το νομό Λαρίσης υπάρχουν βουνά κάτω από 1000μ. υψόμετρο, όπως το Καραμπουτάκι 793μ., το Σαρατζή 651μ. και το μεγαλύτερο από αυτά το Χαλκοδόνιο (Μαυροβούνι) που με 725μ. υψώνεται νότια του Βελεστίνου.

 

Νότια από τη λίμνη Κάρλα υψώνεται το Μεγαβούνι με 546μ. υψόμετρο, ενώ την ανατολική πλευρά της Μαγνησίας, τη χερσόνησο του Παγασητικού κόλπου καλύπτει το βουνό του Πηλίου που φτάνει τα 1624μ. υψόμετρο.

 

Βόρεια από το Πήλιο παράλληλα με την ακτή, συνεχίζει το κατάφυτο Μαυροβούνι που φτάνει στο νομό Λαρίσης τα 1054μ. υψόμετρο.

 

Τέλος νότια του Πηλίου στην άκρη της χερσονήσου που έχει σχήμα σαν αγκίστρι, βρίσκεται το Τισαίο όρος ένα απόκρημνο βουνό με υψόμετρο 644μ. που αντικρίζει τις δύο θάλασσες του Παγασητικού και του βόρειου Ευβοϊκού.

 

Ονομασίες και υψόμετρο βουνοκορφών Πηλίου:

Όθρη (τμήμα): 1726μ.
Πήλιο: 1624μ.
Μαυροβούνι (τμήμα): 1054μ.
Χλωμό: 894μ.
Καραμπουτάκι: 793μ.
Χαλκοδόνιο (Μαυροβούνι) (τμήμα): 725μ.
Τισαίο: 664μ.
Σαρατζή: 651μ.
Μεγαβούνι: 546μ.
Δήμος Βόλου: 24210 94 200
Νοσοκομείο Βόλου: 24210 27 531
Αστυνομικό Τμήμα Α’ Βόλου: 24210 72 412
Αστυνομικό Τμήμα Β’ Βόλου: 24210 85 815
Τροχαία Βόλου: 24210 76 968
Τουριστική Αστυνομία Βόλου: 24210 76 987
Λιμεναρχείο Βόλου: 24210 76 710
ΚΤΕΛ Βόλου: 24210 33 254
KTEΛ Θεσσαλονίκης: 2310.512 122
ΚΤΕΛ Αθηνών: 210.83 17 186
ΤΡΑΙΝΟΣΕ Βόλου: 24210 24 056
ΤΡΑΙΝΟΣΕ Θεσσαλονίκης: 2310 598 114
ΤΡΑΙΝΟΣΕ Αθήνας: 210 52 97 777
ΤΑΞΙ Βόλου: 24210 27 777
Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου: 24210 76 455

Με λεωφορείο: Καθημερινά πραγματοποιούνται δρομολόγια με λεωφορεία του ΚΤΕΛ από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για το Βόλο.

 

Με αυτοκίνητο: Για να μεταβείτε στο νομό Μαγνησίας

Η απόσταση από την Αθήνα είναι 324χλμ.

Η απόσταση από τη Θεσσαλονίκη είναι 216χλμ.

Η απόσταση από την Πάτρα είναι 313χλμ.

 

Σιδηροδρομικώς: Εκτελούνται δρομολόγια με τρένο από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για το Βόλο.

 

Ο νομός Μαγνησίας συνδέεται ακτοπλοϊκώς με την Αλόννησο, την Σκιάθο και τη Σκόπελο.

 

Επίσης υπάρχει και αεροδρόμιο για να μεταβαίνετε από και προς αεροπορικώς.